فردا ۱۷ مرداد، روز خبرنگار در ایران است! سال ۱۳۷۷ در چنین روزی، "محمود صارمی" خبرنگار مظلوم ایرنا در افغانستان، به هنگام انجام ماموریت و ارسال گزارش های خبری از این سرزمین جنگ زده و در جریان اوج گیری تسلط طالبان بر افغانستان، به دست عوامل همین گروه خشن و نماینده اسلام افراطی و خشونت گرا، به فجیع ترین شکل به شهادت رسید. مثله شد....! بله؛ یک خبرنگار که جِسمش مثله شد، همانطوریکه در مواقعی فکرش نیز مثله می شود!

و اما چنین روزی؛ مصادف است با روز خبرنگار و روزنامه نگاری، که برغم منزلت، اهمیت و جایگاه مهمی که در جامعه دارد، متاسفانه مرغ هر عروسی و عزاست! می پرسید چگونه؟ خیلی ساده. از جان گذشتگی و انجام وظیفه ی خبرسانی در خارج از مرزها و در سخت ترین و پیچیده ترین و خطرناک ترین شرایط، و از طرفی تحت شدیدترین فشارها و تهدیدها در داخل !  و روزنامه نگاری که تمام سختی ها و رنج های ناشی از انجام تکلیف رسانه ای را بر گرده ی خود احساس می کند اما به واقع هیچ حاشیه امنیت و پناهی ندارد! نه نهادی مدنی و صنفی واقعی که از حقوق روزنامه نگاران قدرتمندانه دفاع و حمایت کند زیرا که خود این نهادهای مدنی و انجمن های صنفی نیز از این رسمیت و امنیت بی بهره اند و نه فضایی نهادینه شده که در آن فضا روزنامه نگار و روزنامه نگاری به سهولت تنفس نماید! در واقع نوعی بلاتکلیفی که آیا باید روزنامه نگار بود و رکن چهارم دموکراسی، یا اینکه باید عطای این حرفه مقدس را به لقایش بخشید و به سراغ یک حرفه ی کم خطر و نان و آب دار رفت همانند بسیاری از مدعیان که نان مردم را می خورند اما به جای آنکه آنان را ولی نعمت بدانند، خود را ارباب خلائق می خوانند و ....!

به هر صورت، روز خبرنگار که همزمان شده با سالگرد جنبش مشروطه خواهی که یکی از اهدافش آزادی بیان و مطبوعات آزاد بوده، بر روزنامه نگاران و خبرنگاران مظلوم میهن مبارک ! و یاد و نام روزنامه نگاران شجاع و آزاده ای همانند مرحوم احمد بورقانی، و دوست و همکار خبرنگار عزیر و فداکارم شهید سپهدار ساجدی و سایر شهداء این عرصه، همچنین همکاران روزنامه نگاری که بنا به دلایلی فعلا از بیان آن و اشاره به اسامی شان معذوریم و هم اکنون در کنج زندانها به سر می برند، گرامی ! 

دل نوشت: همه با هم آرزو کنیم که ای کاش به پاس این همه فداکاری و رنج بی پایان، روزی شاهد آن باشیم که روزنامه نگاری و خبرنگاری به واقع رکن چهارم دموکراسی باشد و وجود و حضور روزنامه و روزنامه نگاری در جامعه ، را غنیمت شمرند و آن را همانطوریکه واقعیت است، فرصتی بی بدیل برای پیشرفت و توسعه و دموکراسی در کشور به حساب آورند، و هر گونه تعرض و تحرک و ایجاد محدودیت و محرومیت بر این عرصه را مذموم شمارند! همانطوریکه که بنیانگذاران جنبش مشروطه چنین می خواستند. امیدواریم زیرا انسان به امید زنده است!