سخن روز / تنفر و انتقام
آینده: پیشتر در یادداشت "برداشت کوتاه" که برداشتی بود از نمایشنامه "عشق لرزه" اثر نمایشنامه نویس فرانسوی "اریک امانوئل اشمیت"، یادآور شدم که غرور و خودپسندی ناگهان انسان را در اوج دوست داشتن به مسیر تنفری خطرناک هدایت می کند و البته به همین جا نیز ختم نمی شود بلکه نتیجه این تنفر ، تصمیم به انتقام جویی با چشمان بسته و نهایتا حذف و تخریب است.
به دقت توجه کنید: دوست داشتن و محبت ورزیدن، در اثر افتادن در دام آفت هایی از قبیل خودخواهی، غرور، خودپسندی، تردید، و تکبر و فردمحوری، ناگهان تبدیل به تنفر و کنیه ورزی می شود و با عمیق تر شدن تنفر، ... متن کامل >>
+ نوشته شده در پنجشنبه سی ام اردیبهشت ۱۳۸۹ ساعت 13:4 توسط
|
گذشته ی خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) برگزار شد شرکت کردم. صحنه های غرور انگیز و به یاد ماندنی در این گردهمایی اعضای خانواده بزرگ ایرنا که با تدبیر و حسن انتخاب علی اکبر جوانفکر مدیرعامل کنونی محقق شد، خلق گردید.
و شبکه ارتباطات مجازی در جهان، تالیف و انتشار سنتی کتاب و کتاب خوانی همانند روزنامه و روزنامه خوانی همچنان جایگاه و اهمیت و نقش خود را داراست و هیچکس نمی تواند مدعی شود که روش سنتی در سایه ی شیوه های جدید و مدرن اطلاع رسانی و کسب آگاهی قرار گرفته هرچند تکنولوژی جدید تحول عظیم و شگرفی در این عرصه ایجاد کرده است و کسی نمی تواند منکر این دگرگونی شود. 
رسانه های جمعی در عرصه های مخنلف زندگی فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی و سیاسی مردم جهان و وجود این باور در میان نخبگان و روشنفکران و سیاسیون و آحاد مردم وجود ندارد. و بی شک به همین دلیل است که به پیشنهاد یونسکو و تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نوامبر سال ۱۹۹۱ میلادی، سوم ماه مه هر سال به عنوان روز جهانی آزادی مطبوعات نامگذاری شده و همه ساله گرامی داشته می شود.... 
که
متاسفانه اخیرا در یکی از ببمارستان های رم در ایتالیا جان به جان آفرین تسلیم کرد، مرا به یاد دوران نوجوانی و دور ایرنا و جمع دوستان در آن سالها می اندازد و روح تازه ای دمیده و حس نوستالوژیکی به انسان دست می دهد. بخشی از ترکیب همکاران در آن سالها که در حال حاضر هر یک در موقعیت خاص کاری و با طرز تفکر خاص سیاسی قرار دارند و برخی دیگر همانند مرحوم رفیع رسم به دیار باقی شتافته اند و یادآوری آن خاطرات، حس و حال عجیبی در انسان ایجاد و تعمق در گذشته و شرایط بهتر آن دوران، قطره اشکهایی در چشمان جاری می سازد و حسرتی در دل ایجاد می کند.
آینده: قبلا گفته بودم که نمی خواستم تو وبسایتم مطلبی به غیر از مسائل سیاسی بین المللی بنویسم و قلم رو آلوده ی به نوشته مطالبی کنم که فعلا در شرایط کنونی امیدی به حل اونها وجود نداره مگه اینکه امید نزدیک و اراده ی فردی و عمومی و قالب، برای تغییر در حالات شخصی وجود داشته باشه، اما این یک بار رو ناپرهیزی میکنم و بنا به دلایلی می نویسم، خیلی هم خلاصه ... شاید تسکینی باشه بر رنج های ما و انسانهای مشابه و پیامی باشه برای کسانی که خودشون رو به دوری از اخلاق مداری و دروغ آلوده کردن بدون اینکه خودشون به عواقب کار بیاندیشن. البته از ادبیات ساده و محاوره ای هم برای این کار استفاده کردم تا بهتر تفهیم بشه. العاقل یکفی فی الاشاره.
چون روزنامه نگارم، و روزنامه نگار کنشگر سیاسی نیست، متعهدم تا مستقلانه بیاندیشم، نظاره گر مستقل باشم، مستقل بنویسم، تحلیل کنم، صدای مردم باشم، بپرسم و نقد کنم! و ایضاً انتقادپذیر و اخلاقی هم باشم!